قطع عضو مرتبط با دیابت نوعی استاندارد شرم آور از مراقبت ناکافی در آمریکا است

سوم مه 2019 - دکتر David Armstrong در راند عادی خود در بیمارستان Keck که بیمارستان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی است، شاهد یک بی عدالتی فاحش در مراقبت های بهداشتی در آمریکا بود.

هر هفته ده ها بیمار مبتلا به دیابت به همراه زخم های عمیق، عفونت های شدید و عوارض ناشی از گردش خون ضعیف که از عدم کنترل بیماری دیابت منشا می گیرد، به او مراجعه می کنند. او و تیمش برای حفظ اندامهای این بیماران تلاش بسیار زیادی می کنند، اما گاهی اوقات آنها مجبور به قطع عضو برای نجات جان بیمار می شوند، اقدامی دردناک و تغییر دهنده ی زندگی بیمار، که دکتر آرمسترانگ معتقد است که تقریبا همیشه قابل پیشگیری است.

هم اکنون موسسات پزشکی آمریکا با چگونگی مدیریت دیابت بخوبی آشنایی دارند. اما با توجه به تعداد زیاد افرادی که با این بیماری زندگی می کنند، که امروزه بیش از 30 میلیون نفر در سراسر این کشور تخمین زده شده است؛ پروگنوز دسترسی این افراد به مراقبت های بهداشتی خوب بسیار ضعیف است. با داروهای مناسب، رژیم غذایی و تغییرات شیوه زندگی، بیماران می توانند یاد بگیرند که دیابت خود را چگونه مدیریت کنند و زندگی سالمی داشته باشند.

با این حال در سراسر آمریکا، جراحان سالانه دهها هزار قطع عضو ناشی از دیابتی را انجام می دهند، که بیانگر عواقب فقر، بیمه نشدن و محروم بودن از یک سیستم روتین مراقبت های بهداشتی با کیفیت است.

دکتر آرمسترانگ، استاد بخش جراحی دانشکده پزشکی Keck، گفت: قطع عضو یک نتیجه غیر ضروری از این بیماری ویرانگر است. این یک اپیدمی درون یک اپیدمی دیگر است و مشکلی است که کاملا نادیده گرفته شده است.

بر اساس آنالیز Kaiser Health News در کالیفرنیا، که در آن پزشکان بیش از 82،000 قطع عضو ناشی از دیابت را از سال 2011 تا سال 2017 انجام داده اند، تعداد قطع عضو ناشی از دیابت در میان افراد سیاه پوست یا لاتین تبار بیش از دو برابر افراد سفید پوست غیر اسپانیایی است.

این الگو منحصر به کالیفرنیا نیست. در سراسر کشور، مطالعات نشان داده اند که قطع عضوهای ناشی از دیابت به طور قابل توجهی بر اساس نژاد و قومیت، و درآمد و جغرافیا، متفاوت است. بر طبق مطالعه ای که در سال 2015 انجام گردید، قطع عضو اندامهای اصلی در میان بیماران دیابتی که عضو جوامعی با پایین ترین چارک درآمدی کشور هستند، نزدیک به 39 درصد بیشتر از افرادی است که متعلق به جوامعی با بالاترین درآمد هستند.

مطالعه ی محققان UCLA در سال 2014 نشان داد احتمال قطع کل یا قسمتی از پا برای افراد مبتلا به دیابت که در محله های فقیرنشین در شهر لس آنجلس زندگی می کنند دو برابر نسبت به افرادی که در مناطق ثروتمندتر زندگی می کردند، بیشتر است. این تفاوت در برخی از مناطق این شهرستان بیش از ده برابر بود.

دکتر دین شیلینگر، استاد پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا سان فرانسیسکو، گفت: که قطع عضو را باید به عنوان " یک مگا تبعیض" به دلیل نژاد و قومیت در نظر گرفت. اول اینکه افراد سیاه پوست یا لاتین تبار بیشتر از سایر گروه ها در معرض خطر ابتلا به دیابت هستند - این تفاوت ها اغلب به عوامل اجتماعی-اقتصادی مانند نرخ های بالاتر فقر و سطوح پایین تر تحصیلات مربوط می شود. آنها همچنین ممکن است در محیط هایی زندگی کنند که دسترسی کمتری به غذاهای سالم و مکانهایی برای ورزش داشته باشند.

موضوع دوم این است که در میان افرادی که مبتلا به این بیماری هستند، اغلب این بیماری در میان سیاهپوستان و لاتین تبارها دیرتر تشخیص داده می شود و این افراد با عوارض بیشتری از قبیل قطع عضو مواجه می شوند. دکتر شیلینگر، رئیس سابق برنامه ی پیشگیری و کنترل دیابت در اداره بهداشت عمومی کالیفرنیا، گفت: اگر شما به محله های کم درآمد آفریقایی آمریکایی بروید، با یک منطقه جنگی مواجه می شوید. شما افراد زیادی را می بینید که در صندلی های چرخ دار قرار دارند.

با توجه به همه ی آمارهای موجود، قطع عضو مرتبط با دیابت نوعی استاندارد شرم آور در آمریکا به دلیل تبعیض در ارائه ی مراقبت ها بر اساس نژاد و قوم و درآمد است.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2019-05-diabetic-amputations-shameful-metric-inadequate.html